Πριν λίγες μέρες διάβασα ότι μια εταιρεία στην Ισπανία πλήρωσε πρόστιμο 70.000 ευρώ επειδή πρόσθεσε υπάλληλό της σε ομάδα WhatsApp χωρίς τη συγκατάθεσή της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“Ο σεβασμός δεν είναι κανόνας εταιρικής πολιτικής αλλά πρέπει να είναι εταιρική στάση απέναντι στη ζωή”
Στην αρχή, σκέφτηκα ότι απλως την πρόσθεσαν δεν έγινε και κάτι όμως το θέμα προέκυψε γιατί το κινητό ήταν προσωπικό και όχι εταιρικό.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση η αρχή προστασίας δεδομένων έκρινε πως με αυτή την πράξη παραβιάστηκαν θεμελιώδη δικαιώματα όπως ιδιωτικότητα, αποσύνδεση, προσωπική ελευθερία.
“Πιστεύω πως αυτό το περιστατικό δεν είναι απλώς μια είδηση αλλά ο καθρέφτης της εποχής μας”
Μας δείχνει πόσο λεπτή έγινε η γραμμή ανάμεσα στο επαγγελματικό και το προσωπικό. Το κινητό μετατρέπεται σε προέκταση του γραφείου, το σπίτι σε χώρο δουλειάς και η ειδοποίηση στο WhatsApp δεν μας υπολογίζει όταν ζητάμε μια παύση.
Η γνώμη μου είναι πως το δικαίωμα στην αποσύνδεση δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά θεμέλιο ισορροπίας και το GDPR, πέρα από νομικό πλαίσιο, εκφράζει έναν βαθύτερο σεβασμό προς τον άνθρωπο μέσα στην εργασία.
“Είναι σίγουρο ότι η τεχνολογία μας έφερε πιο κοντά αλλά η κουλτούρα μας θα δείξει αν θα μείνουμε άνθρωποι”
Η εταιρεία στην Ισπανία, πιστεύω τελικά ότι δεν τιμωρήθηκε για το WhatsApp σαν μέσο επικοινωνίας, αλλά για τη νοοτροπία που κρύβεται πίσω από αυτό «βολεύει, άρα επιτρέπεται».
Θέλω να πιστεύω ότι η πραγματική εταιρική κουλτούρα φαίνεται στον τρόπο που λειτουργούμε σαν εταιρεία όταν κανείς δεν μας παρακολουθεί. Στον τρόπο που σεβόμαστε τον χρόνο και τον χώρο του άλλου.
